Na današnji dan prije 29 godina takozvana Armija BiH granatirala je iz pravca Igmana, Hrasnice i Butmira teritoriju Republike Srpske i na autobuskoj stanici u opštini Ilidža ubila 10 i ranila 33 srpska civila, od kojih su mnogi ostali trajni invalidi, a najmlađa žrtva ovog svirepog masakra bio je trinaestogodišnji dječak Slađan Grgić.
Tog dana poginuli su i Žarko Kreštalica /27/, Milojka Tambur /38/, Ružica Martinović /25/, Branka Milošević /40/, Nataša Kvesić /24/, Tomislav Milanović /34/, Zdravko Šutalo, Mira Delić i Petko Radovanović.
Svjedok ovog stravičnog događaja doktor Milan Pejić rekao je Srni da se nalazio u zgradi opštine kada je pala prva granata, nakon čega mu je tadašnji predsednik Izvršnog odbora opštine Ilidža Slobodan Marilović rekao da uđe u njegovu kancelariju da se skloni, objasnivši mu da obično nakon jedne ide i sljedeća granata.
“U Marilovićevoj kancelariji bio je moj komšija Ratko Maksimović. U momentu dok smo tražili zaklon pale su još dvije, od ukupno tri minobacačke granate. Jedna granata je pala blizu dva kioska kraj kojih su stajali ljudi, dok je druga pala na parking. Nisam siguran gdje je pala treća”, rekao je Pejić.
On je naveo da je granata gelerima i detonacijom pokidala kioske i nogare na kojima su oni stajali, te da su otkinuti metalni dijelovi letjeli na sve strane, što je doprinijelo da masakr bude još stravičniji.
“Istrčao sam napolje, vidio sam kako ljudi zapomažu, kako žene leže preko žardinjera. Kola su bila oštećena, nismo ih mogli upaliti. Trifko Jokanović, moj prijatelj, bio je ranjen u glavu. Bilo je mnogo mrtvih i ranjenih. To je bio pravi masakr i svi koji su poginuli ili bili ranjeni bili su civili koji su čekali autobus. Nekako smo uspjeli da organizujemo prevoz i ranjene prebacimo u improvizovanu bolnicu u odmaralište koje je pripadalo fabrici `Žica`, u Blažuju, a mrtvi su odvezeni u Vlakovo”, prisjetio se Pejić.
On je naglasio da na mjestu gdje su pale granate nije bilo vojnih objekata, a da je linija razdvajanja bila između 500 metara do kilometar. Prema njegovom saznanju, tu nije bilo vojske.
“Iz protokola se može doći do podataka o ovim licima i vidjeti da ranjeni i poginuli nisu bili vojnici, već civili. Granate koje su tog dana pale na Ilidžu došle su ili iz pravca Igmana ili iz pravca Hrasnice, što se vidi i po povredama koje su nanesene poginulima i ranjenima, kao i po padu granata i usmjerenja gelera”, naveo je Pejić.
Planina Igman je bila pod kontrolom snaga takozvane Armije BiH /ABiH/, dok je samo jedan njegov mali dio, Golo Brdo, od 1992. i 1993. godine bio pod kontrolom Vojske Republike Srpske. Pejić kaže da je i Hrasnica bila pod muslimanskom kontrolom, a da je u selu Kovači nadomak Hrasnice bila smještena minobacačka jedinica takozvane ABiH.
On kaže da mu je poznato da su više kote oko Sarajeva držali pripadnici tzv. ABiH.
“Ilidža je, kao i bolnica, odatle stalno granatirana. Poznato mi je i da su muslimani imali pogon za proizvodnju granata u podrumu fabrike `Žica` i u željezničkoj radionici odnosno tvornici `Vaso Miskin` u Sarajevu. To sam saznao od lica sa kojima sam razgovarao, a koja su pobegla iz djela Sarajeva koji je bio pod kontrolom snaga ABiH”, izjavio je Pejić.
Za ovaj zločin takozvane Armije BiH niko nije odgovarao, a opštinske vlasti ne dozvoljavaju postavljanje spomen-ploče na mestu stradanja ovih nevinih srpskih civila.
