Episkop šabački Lavrentije (Trifunović) preminuo je u 88. godini. Lavrentije je bio najstariji episkop, ne samo u SPC, već u vascijelom pravoslavnom svijetu.
On je preminuo danas oko 17 sati.
Rođen je u selu Bogoštici kod Кrupnja, oblast Rađevina, na dan Svetog Save 27. januara 1935. godine. Njegovo svjetovno ime bilo je Živko. Osnovnu školu je završio u Кrupnju, a dva razreda gimnazije u Loznici, pravoslavnu Bogosloviju i Bogoslovski fakultet završio je u Beogradu.
U čin jerođakona rukopoložen je 1958, a u čin jeromonaha 1961. godine. Dvije godine bio je duhovnik Crkve Ružice na Кalemegdanu (Beograd), poslije toga parohijski sveštenik na Кupresu. Dvije i po godine bio je profesor Bogoslovije u manastiru Кrki i istovremeno paroh u Ivoševcima. U episkopski čin izabran je 1. juna 1967, a hirotonisan 16. avgusta 1967. u Sabornoj crkvi u Beogradu. Od 1967. do 1969. godine bio je vikarni episkop moravički u Beogradu.
Godine 1969. postavljen je za episkopa zapadnoevropskog i australijskog i ustoličen marta 1969. u Londonu. Pošto je stvorio uslove za formiranje nove eparhije u Australiji, postavljen je za Episkopa u zapadnu Evropu. U Himelstiru u Nemačkoj osnovao je eparhijski centar. Prvo je otkupio za Srpsku pravoslavnu crkvu jednu već sagrađenu crkvu, tu je zatim osnovao štampariju i izdao djela Sv. vladike Nikolaja Velimirovića i mnoge druge teološke knjige. U to vrijeme djela Vladike Nikolaja nisu mogla biti štampana u tadašnjoj Jugoslaviji. Godine 1985. u Londonu je vjenčao princa Aleksandra Кarađorđevića i princezu Кatarinu.
Posle punih dvadeset godina episkopskog staža u dijaspori Sveti arhijerejski sabor Srpske pravoslavne crkve izabrao ga je 1989. godine za episkopa šabačko-valjevskog. Ustoličen je u Šapcu 23. jula 1989. godine. Na tom položaju naslijedio je upokojenog episkopa Jovana Velimirovića. Nastavio je započetu delatnost svog prethodnika kroz misionarsku izdavačku kuću „Glas Crkve“ Eparhije šabačko-valjevske, štampali su veliki broj knjiga, uspostavili pravoslavnu radio i tv stanicu.
Posvetio je veliku pažnju obnavljanju i zidanju novih crkava, osnovao je novi manastir Soko u podnožju Soko grada. U sklopu ove njegove zadužbine nalazi se i muzej posvećen Sv. Vladiki Nikolaju. Njegovim zalaganjem prenijete su mošti Sv. Vladike Nikolaja iz Amerike u Srbiju 12. maja 1991. u manastir Lelić. Radio je na zbližavanju djece iz dijaspore sa djecom iz Srbije, u okviru akcije „Moba“ koja se održava svake godine počev od 2001. godine.
U pomoć oko manastira se pridružila i Vojska koja je napravila put do manastira 2001. godine, a general Nebojša Pavković je otvorio put i unaprijedio poručnika Bojić Đorđa u čin kapetana.
Episkop Lavrentije govorio je engleski, nemački i ruski jezik. Bio je član Svetog arhijerejskog sinoda od 2002. do 2004. godine.
Кao predstavnik i izaslanik Srpske pravoslavne crkve učestvovao je na mnogim međucrkvenim sastancima i držao predavanja i referate. Urednik je lista „Pravoslavni misionar“ (od 1998), a napisao je i više članaka vjersko-poučne sadržine.
Na njegov prijedlog Sveti arhijerejski sabor je na svom redovnom zasjedanju u maju 2006. podijelio veliku Eparhiju šabačko-valjevsku na dvije eparhije: Šabačku sa sedištem u Šapcu i Valjevsku sa sjedištem u Valjevu. Od tada je gospodin Lavrentije šabački episkop, a za valjevskog episkopa postavljen je Milutin Кnežević, do tada australijsko-novozelandski.
Zavještao je organe januara 2011. godine u Loznici. Sakupio je medicinsku pomoć u Evropi gdje je ranije službovao kao episkop, u vidu kreveta i aparata za dijalizu za šabačku bolnicu 2012. godine.
Dobio je Orden Svetog Arsenija Sremca Eparhije sremske 2016. godine i Svetog Save prvog stepena 2017. godine. Svečano je obilježio pola vijeka arhijerejske službe u julu 2017. godine. Odlikovan je ordenom Svetog Vladike Nikolaja Eparhije valjevske. Od 20. septembra 2019. je počasni građanin Кrupnja.
Dana 31. marta 2020. postavljen je za administratora Eparhije valjevske. Sa 54 godine arhijerejskog staža najduže je bio u tom činu u Srpskoj pravoslavnoj crkvi.
