Avdo Karabegović, rođen je u Modriči, 25. avgust 1875., a umro u Loznici, 18. decembar 1908. godine. Ostaće upamćen kao srpski pjesnik i nacionalni radnik iz Bosne i Hercegovine. Avdo Karabegović i Osman Đikić bili su među nosiocima srpske ideje u Bosni kod Srba-muhamedanaca.
Godine 1898. javlja se Avdo Karabegović u “Bosanskoj Vili ” sa pjesmama Crnoj Gori i njenom junaštvu; pjeva Branku Radičeviću, Marku Kraljeviću, V. Karadžiću, “Vijencu”, srpskom pravoslavnom pjevačkom društvu u Brčkom. Avdo Karabegović Hasanbegov ( po ocu Hasanu ) javlja se sa pjesmom “Kosovkinja” u kojoj žali za bratskom neslogom. 1907. Avdo Karabegović šalje poslanicu Ševkiji Gluhiću u kojoj ga podsjeća na nekad slavnu srpsku istoriju.
Za života, objavio je dvije zbirke pjesama: Pobratimstvo (zajedno sa O. Sulejmanpašićem Skopljakom i O. Đikićem) u Beogradu 1900, i Pjesme, takođe u Beogradu 1905. godine. Među pjesmama naročito ciklus ljubavnih pjesama “Sa istočnog Parnasa” i njegove “Emire”. U izuzetne stihove ubrajaju se pjesme poput Đul Bejazo, Đul miriše, Doću ti draga, doći, Mesečina. Pisao je u Bosanskoj Vili, Zori, Pravdi, Beogradskim novinama, Brankovom kolu, Delu. Avdo je pripadao naročitoj plejadi srpskih romantičara, zanesenih lirskih i nacionalnih pjesnika. Umro je od tuberkuloze u Loznici, a sahranjen je u Beogradu. Posmrtni govor održao je Branislav Nušić. Postojala su dvojica Karabegovića, Hasanbegov i A. K. Srbin. Ovaj drugi je bio učitelj u osnovnoj školi u Malom Zvorniku (Srbija) od 1905. do 1908. Bili su rođaci. Obojica su bili pjesnici sa izrazitim srpskim nacionalnim predznakom.
