Državni sabor u srpskom prijestonom gradu Skoplju usvojio je 21. maja 1349. godine prvi dio Dušanovog zakonika, odnosno Zakona blagovjernago cara Stefana, kako je glasio zvaničan naziv, kojim su utvrđena opšta načela uređenja tada najmoćnije države na jugoistoku Evrope.
Osim odredaba ustavnog karaktera, Zakonik je regulisao prava staleža, štiteći i najniže slojeve, a imao je krivičnopravne i procesnopravne odredbe, kao i odredbe iz porodičnog i nasljednog prava.
Zakonik je 1354. dopunjen drugim dijelom na Državnom saboru u Serezu. Rađen je na osnovu običajnog prava, crkvenog zakonodavstva i romejskog /vizantijskog/ prava, a proklamovao je načelo zakonitosti – zakon je jači i od suprotne volje vladara.
Sačuvano je 25 prepisa, ali ne i original. Najstariji prepis, iz 14. vijeka, sačuvan je u srpskom manastiru u Strugi /sada je u Moskvi/. Prizrenski prepis iz 15. vijeka je u Eparhiji raško-prizrenskoj.
Dušanov zakonik se u starijim prepisima naziva Zakon blagovjernago cara Stefana i najznačajniji je izvor srpskog srednjovjekovnog prava uz Zakonopravilo Svetog Save. Takođe je i najznačajniji kulturni spomenik srpske srednjovjekovne države.
Zakonik se sastoji od ukupno 201 člana, a pisan je na starosrpskom jeziku.
Dušanovo carstvo obuhvatalo je velike teritorije na kojima je trebalo uspostaviti vladavinu prava, pa donošenjem Zakonika dolazi do uspostavljanja jedinstvenog pravnog sistema koji važi podjednako za sve u cijelom carstvu.
/SRNA/
