Na današnji dan, 8. juna 1922. godine, sklopljen je brak između rumunske princeze Marije Hoencolern-Zigmaringen i jugoslovenskog kralja Aleksandra Karađorđevića.
Svadba je predstavljala nesvakidašnji događaj, ne samo na ovim prostorima, nego i u Evropi. Na kraljevsku svadbu u Beogradu, svoje izaslanike, a neki i cijele delegacije, poslale su mnoge države, pa čak i Japan i Persija (današnji Iran). Doputovao je čak i gost iz Austrije, s kojom je do prije četiri godine Srbija ratovala, možda i zato što je ova država sada bila upola manja i bila je republika. Jedino je Bugarima bio zabranjen dolazak! Sećanje na zločine njene vojske prema srpskom narodu bilo je jače od diplomatske etikecije. Novinari su zabilježili da je samo tokom 24h u Beograd doputovalo preko 20 000 ljudi.
Dolazak princeze Marije, propraćen je svim počastima. Inače, princeza je doputovala jahtom “Aleksandar”, koja je bila u pratnji našeg najmoćnijeg razarača “Kralj Petar Prvi”. Sam dolazak u Beograd bio je proslavljen topovima sa Kalemegdana.
No, pored sve pompe koja je pratila svadbu, od princezinog dolaska u Beograd, do samog čina vjenčanja ( javno pokazivanje skupocjeni poklona u vidu dva ovna sa zlatnim rogovima, inače dar Albanaca, zlatne tabakere i kutije za nakit, dar iz Makedonije itd., misa i vojna parada u Zagrebu, Nušićeva organizacija na svadbi, fudbalska utakmica…), pojedincima su zapale neke druge stvari za oko. Naime, Milan Stojadinović, ekonomista, ministar finansija (1924-1928) i premijer ( 1935-1939 ), u svojim memoarima, zabilježio je da su “svatovi odmah navalili na jelo i piće, ne vodeći računa o etikeciji“. I još će dodati da su svatovi za vrijeme ručka pokrali pola srebrnog escajga.
Međutim, ako se ima u vidu da je Milan Stojadinović sjedio među uglednim ljudima iz Kraljevine SHS i iz Evrope, pitanje je da li konobari i ostali poslužitelji krivci za nestanak escajga ili neko od gostiju.
