Na današnji dan 2003. godine Sveti arhijerejski sabor Srpske pravoslavne crkve proglasio je svetim episkopa ohridskog i žičkog Nikolaja Velimirovića (1881-1956).
Bio je teolog, književnik i besjednik, vladika ohridski i žički, jedna od najumnijih glava Srpske crkve i naroda uopšte.
Po završetku studija u Švajcarskoj i doktorata u Bernu, studirao je filozofiju na Oksfordu i u Ženevi. Po povratku u Srbiju radio je kao profesor.
Zamonašio se 1909. u manastiru Rakovica, nakon neobičnog ozdravljenja. Završio je Duhovnu akademiju u Petrogradu.
Između dva svjetska rata, vladika Nikolaj osnovao je Pravoslavnu narodnu hrišćansku zajednicu, poznatu kao Bogomoljački pokret, da bi zaštitio narod od agresivne sektaške propagande.
Nijemci vladici Nikolaju nisu oprostili ulogu u obaranju Trojnog pakta krajem marta 1941. godine, pa su ga u Drugom svjetskom ratu, čim su okupirali Jugoslaviju, zatvorili u manastir Ljubostinja, a potom i u manastir Vojlovica.
S patrijarhom Gavrilom Dožićem, vladika Nikolaj Velimirović zatvoren je 1944. godine u logor Dahau.
Upokojio se 1956. u ruskom manastiru Svetog Tihona u Saut Kananu u Pensilvaniji (SAD), a sahranjen je na srpskom groblju pored manastira Svetog Save u Libertvilu.
Mošti su mu prenijete u Srbiju 1991. godine.
Godine 2003. Srpska pravoslavna crkva ga je kanonizovala za sveca i od tada ga slavi kao Svetog Nikolaja Žičkog.
Najpoznatija njegova djela su: “Religija Njegoševa”, “Besede pod Gorom”, “Iznad greha i smrti”, “Duša Srbije”, “Srbija u svetlosti i mraku”, “Duhovni preporod Evrope”, “Agonija crkve”, “Reči o Svečoveku”, “Molitve na jezeru”, “Omilije”, “Ohridski prolog”, “Teodul”, “Srpski narod kao Teodul”, “Srednji sistem”, “Indijska pisma”, “Kasijana”, “Žetve Gospodnje”, “Divan”, “Jedini Čovekoljubac” i dr.
Centralno mjesto u Velimirovićevim razmišljanjima činila je kritika humanizma, evropske civilizacije, materijalističkog duha i slično. O Evropi je mislio kao o velikom zlu kojeg se treba čuvati.
